De eerste sneeuwvlokken van 2021 dwarrelen neer, terwijl het een gezellige drukte is in de achtertuin. Als er iets te halen is, raakt dat snel bekend: zelfs een paar vinkjes weet de weg naar onze achtertuin. Een zwerm mussen is geland in de krentenboom, en bij onraad duiken ze snel in de ligusterheg ter bescherming. Vanaf de eettafel heb ik vertier door alle wintergasten die in de weer zijn. Een boekje op tafel om onbekende wintergasten op te zoeken.

Zelf behoor ik het afgelopen jaar vooral tot de categorie Huismussen, jij waarschijnlijk ook. Ik blijf in de buurt, scharrel ons eten bij elkaar, en de kring waar ik in rondvlieg is beperkt.

Voor mantelzorgers is de huismus niet onbekend: met de komst van mantelzorg is de sociale kring kleiner geworden, en zeker nu vertoef je vooral in huiselijke kring. Lossere contacten kunnen hechter worden en je ondersteunen bij je zorg, of juist verwateren. Er blijft dan een kern over waar je je zorg mee kan delen, of niet.

Dat delen van je zorg vraagt ook moed. Moed om een gesprek aan te gaan. Als je zegt dat het goed gaat, komt er geen gesprek. Wat zou er gebeuren als dit antwoord anders is, als je zegt dat je je zorgen hebt, en deze wilt delen? Het zou je zomaar kunnen verrassen, wat een goed gesprek teweeg kan brengen. Als je je zorgen kan delen!