Alles anders
Door de osteoporose waren er twee wervels ingezakt. De pijn was hevig en ik kreeg morfine-pleisters.
Ruim drie maanden kon ik niet veel. Van mijn kinderen en vriendinnen kreeg ik veel hulp en had opeens mantelzorgers in huis. Het bleef lastig om afhankelijk te zijn maar ik was heel blij met hen.
Nu ben ik aan het herstellen en bij de fysiotherapeut oefeningen aan het doen. Het lopen gaat echter niet goed dus raadde de internist me aan een rollator aan te schaffen. Tja ….en dat is wel even een dingetje!
Je voelt je achter zo’n ding echt een oude vrouw maar als je verder wil, móet je wel! Zet je schaamte maar gewoon opzij, zei ze, en ga veel lopen! In het begin had ik er inderdaad last van en menigeen hield me aan en zei:
“Jeetje Petty, wat heb jij nou?”
Nu zeg ik dat ik aan het revalideren ben en met lopen mijn conditie moet opbouwen.
Van de internist hoorde ik dat er veel cliënten zijn die er moeite mee hebben en zich schamen om ermee de straat op te gaan. Na verloop van tijd leerden ze er mee om te gaan en waren ze er toch wel blij mee.
Zelf hoop ik dat ik straks weer ‘normaal’ kan lopen, al zal dat nog een tijdje duren. Maar zoals ik in het artikel van de rog plus ook schreef:
“Zo hebbie niks en zo hebbie wat!”
Foto van Medipoint