Rouwen kost tijd

Tijdens het eerste jaar na het verlies van een dierbare, komen alle bijzondere dagen weer voor de eerste keer voorbij. Een verjaardag, de trouwdag, kerstmis? Fijn om op deze dagen een kaartje te ontvangen, een belletje of een bezoekje te krijgen. Want; gedeelde smart, is halve smart.

Elke dag missen

We staan er vaak niet eens bij stil dat juist de dagelijkse bezigheden alleen, zo lastig zijn. Samen opstaan en genieten van een heerlijk kopje koffie. Knus op de bank het favoriete programma op tv kijken of gewoon genieten van de stilte, die niet ongemakkelijk voelde.

Als deze vertrouwde momenten wegvallen is het lastig om opnieuw je draai te vinden. Vooral op hogere leeftijd en je er niet alleen op uit te gaan. Alleen zijn voelt angstig, alsof er een belangrijk deel van jezelf is weggenomen.

Na een huwelijk van ruim 72 jaar overleed haar man en wist mijn omaatje daarover mee te praten. Ondanks lichte gezondheidsklachten woonden zij nog zelfstandig en kookten ze dagelijks hun eigen kost. Dat het gemis zó groot zou zijn, daar was ze niet op voorbereid. Ze moest voor haar gevoel dankbaar zijn voor de lange tijd samen. Rouwen viel haar zwaar.

"Als je zo lang samen bent geweest dan ben je verleerd om alleen te zijn”. 

Gelukkig kreeg ze door de welverdiende aandacht van haar achterban(d), zoals ze die noemde, het plezier weer een beetje terug.

Nu moet ik het verlies om haar een plekje geven.

Bijna 60 jaar was zij één van de belangrijkste personen in mijn leven. En nu moet ik vooral dankbaar zijn voor de hoge leeftijd die ze bereikte. Maar het rouwen om haar gemis is best pittige kost!