Na het opsturen van mijn ontlasting kreeg ik binnen een paar dagen een brief terug maar bij het openen ervan schrok ik. Omdat er bloed in de ontlasting was gevonden was vervolgonderzoek nodig. Er stond in de brief vermeld dat de aanwezigheid van bloed verschillende oorzaken kan hebben en dus niet persé betekent dat je darmkanker hebt.

Ter voorbereiding van het onderzoek had ik een gesprek in het ziekenhuis en kreeg ik een informatiefilmpje te zien. Vier weken later was ik aan de beurt voor de coloscopie: het kijkonderzoek om de binnenkant van de dikke darm te onderzoeken. In die tussenliggende weken bouwde de spanning zich toch wel wat op want hoewel ik verder geen klachten had is het toch een 50/50: of wel, of niet.

Ik zou liegen als ik zou beweren dat de voorbereidingen die ik thuis moest doen om de darmen schoon te maken een pretje waren maar ik had maar één focus: laat het alsjeblieft een goede uitslag zijn! En als dit daarvoor moest gebeuren, dan was het niet anders... wat moet, moet!

In het ziekenhuis kreeg ik op de dag van het onderzoek een infuus om de sedatie (het roesje) toe te dienen. Het onderzoek zelf was licht gevoelig maar omdat ik wat slaperig was vergat ik dat ook snel weer.

Direct na het onderzoek kreeg ik de uitslag: er was niets te zien geweest. Er viel een last van mijn schouders en heb dagenlang op ‘gelukswolken’ gelopen! En, omdat er ook geen poliepen zijn gevonden hoef ik 10 jaar niet mee te doen aan het bevolkingsonderzoek darmkanker.

Ik kan iedereen dus alleen maar aanraden mee te doen aan zo'n bevolkingsonderzoek. Vaak blijkt er niets aan de hand te zijn en áls het mis is, ben je er in ieder geval snel bij!