Je zorgt voor je naaste. ‚Ja, dat doe ik ‚gewoon‚ of ‚dat is toch vanzelfsprekend?‚ hoor ik vaak. Het komt op je pad...

Mantelzorger ben je als je op regelmatige basis zorgt voor een naaste, omwille van een handicap, ziekte of ouderdom. Vaak uit liefde, maar wat nu als dit alles op een bepaald punt teveel wordt? Durf je erover te spreken? Heb je het gevoel dat je erover mag spreken, of voelt het toch ongemakkelijk en doe je het maar niet.

Spreken over je rol als mantelzorger en het hebben van bijkomende gevoelens is menselijk en toch is het niet vanzelfsprekend om dit zomaar te delen met bijvoorbeeld je werkgever. Is je werkgever ervan op de hoogte dat je ook mantelzorger bent naast al je werkzaamheden? En anderzijds komt het onderwerp op het werk weleens ter sprake? Er schuilt vaak een wereld van gevoelens die voor de buitenwereld verborgen liggen. Dat wil nog niet zeggen dat het niet heel fijn is om die gevoelens te kunnen delen met anderen. Het lucht vaak op. Het gevoel dat je niet alleen bent in het hebben van bepaalde gevoelens kan een gevoel van eenzaamheid verminderen en het schept verbinding en meer wederzijds begrip.

Om taboes te kunnen doorbreken moeten we het gesprek aangaan over dit onderwerp. We blijken het toch lastig en ongemakkelijk te vinden, maar waarom zouden we deze menselijke gevoelens niet mogen bespreken? Juist ook op het werk, want mantelzorg en werk kan veel vragen van je als mens, maar als hier open communicatie mogelijk is met bijvoorbeeld je werkgever valt er nog veel te winnen!

Binnenkort meer over Werk & Mantelzorg op onze website.