Het is nu twee jaar geleden dat mijn man een fataal hartinfarct kreeg. In deze maand valt ook de datum van onze eerste ontmoeting (nu eenenveertig jaar geleden) alsook die van zijn verjaardag.

Ik dacht er na twee jaar 'eindelijk' goed mee om te kunnen gaan. Droeg dat ook uit, waarschijnlijk om mezelf en andere mensen gerust te stellen dat het beter met me gaat. Is dat echt zo?

Mensen vragen vaak hoe het gaat en dan haalde ik maar een beetje m‚n schouders op. Tot een vriend vroeg of ik me een beetje staande hield. Ja ik houd me staande, pak van alles aan, zorg dat ik bezig blijf, houd contact met mensen. Het verdriet kan soms zo ongenadig toeslaan. Dan zou ik het bijltje er bij neer willen gooien waardoor de pijn en het verdriet stoppen.

Maar dat is geen optie. Ik heb onze zoon, schoondochter en kleinkind waarvoor ik door moet gaan. Dat lijkt voldoende reden, het is alleen niet altijd genoeg om het verdriet en de pijn weg te nemen. Hopelijk zullen die wel steeds iets minder worden.

Ik moet leren leven met het verlies en deze gevoeligheden. Een plekje geven noemt men het. Hoezo een plekje geven? Ik ben geamputeerd. Mijn grote liefde is me ontnomen. Als je een been kwijt raak vraagt men je dan ook dit een plekje te geven? Een 'mede-lotgenote' noemde het een gat. Die wordt boos als mensen het hebben over "een plekje geven " en ik kan me daar wel in vinden. Want er is een groot gat in mijn leven ontstaan. Valt dat gat te dempen? En zo ja, hoe doe je dat dan? En gaat dat lukken? Dat is de grote vraag en waarschijnlijk een opgave voor mij.

De tijd zal het leren...