Zelf merkte ik dat mijn lijf na mijn 40e zich minder liet sturen. Zij ging meer en meer haar eigen weg. Meer rimpeltjes, minder taille, grijzer haar. Kilo's bleven ongewenst plakken en nou ja, het was geen feestje.
Ik kan soms peinzend in de spiegel kijken. Dan pak ik een rolletje vast en beweeg het wat heen en weer tussen mijn vingers. Om blijkbaar nog eens extra te benadrukken dat hij daar niet hoort te zitten.
Of ik leg mijn handen op mijn hoofd en bekijk kritisch mijn scheiding. Ik check of de uitgroei er nog mee door kan of dat het echt tijd is voor een verfje.
Gelukkig heb ik ook geleerd om met liefdevolle ogen naar mijzelf te kijken. Ik voel mij dan zacht worden, ik zie mijn kwetsbaarheid en mijn kracht. Ik voel grote liefde voor de vrouw die ik ben. Voor mijn levensverhaal, voor mijn worstelingen en voor mijn lieve lijf.
Je bent niet je lichaam, het is je voertuig in dit leven. De verpakking van je ziel en je persoonlijkheid. Ze is zo oneindig wijs. Het lichaam dat je bewoont draagt jou je leven lang. Ze kan je laten huppelen van geluk, ze kan je laten huilen om je verdriet een uitweg te bieden.
Ja, ze wordt ook ouder en soms zelfs ziek. Dan nog, koester haar om alles wat ze geeft. Jouw lichaam is jouw vriend, niet je vijand.
Heb je lieve lijf lief.
Ps
Ik mocht vanaf het begin meeschrijven op het Fief platform. Ik heb haar zien ontwikkelen en dat maakt mij blij! Afgelopen tijd heb ik echter bewust keuzes gemaakt. En dat betekent ook dat dit mijn laatst geschreven artikel voor Fief is. Ik wens dat ik je heb kunnen inspireren. En ik wens je alle goeds en veel geluk!