Mijn omaatje
Ik beloofde om het kerstboompje - dat we ieder jaar samen optuigden - ook ná haar overlijden weer op te zetten. Mijn erfenis, die geen geld maar goud waard is. Dat zit ‘m vooral in de fijne herinneringen die ze mij heeft gegeven.
Ieder jaar verbaasden we ons erover dat het jaar voorbij was gevlógen! Vanaf de bank gaf zij de opdracht hoe ik het moest doen: Von, pak jij het boompje uit de kast en doe je eerst de lichtjes erin? Ohja, daar kan nog een balletje én ‘n slingertje. Altijd met muziek van The Everly Brothers op de achtergrond - om ‘vroeger’ opnieuw mee te maken - lukte het om het kale boompje tot kunstwerk om te toveren. Met het duimpje omhoog, zag ik dat zij tevreden was. Dan was ik het ook!
Ieder jaar hadden mijn omaatje en ik er moeite mee om het kerstgevoel toe te laten. Maar tóch lukte het ons om er iets moois van te maken. Ondanks ons stille verdriet, want háár dochter (ze was mijn moeder) overleed 25 jaar geleden plotseling tussen kerst en oud & nieuw. Vanuit dát gemis kwam deze blijvende herinnering.
En nu
Ik moet nog even zin maken om het kale boompje weer feestelijk aan te kleden, zonder dat zij vertelt wat ik moet doen. Maar ik weet zeker: Als ‘ie’ staat, dan komt het warme kerstgevoel misschien niet vanzelf, maar wél door de mensen om mij heen waar ik van hou. Dáárdoor krijg ik een warm gevoel en heb ik fijne (feest)dagen!
Die wens ik jou, namens de hele redactie van Fief ook van harte!