Mijn antwoord is simpel: “Voor mijn verjaardag weet ik al niets, laat staan voor vaderdag.” Trouwens voor mijn echtgenote hoeft Moederdag ook niet echt. Spontaan komen is prima maar er iets specials van maken, nee hoor.

Vaderdag, ik vind het maar onzin; het vaderschap is een dagelijkse realiteit, niet iets voor slechts één dag per jaar. Ons gezin, vol liefde en zelfstandigheid, heeft geen speciale dag nodig. We weten hoe we er in staan en dat is prima.

Mijn verjaardag is altijd leuker geweest dan vaderdag. Dan ontvang ik tenminste een leuke verrassing, in plaats van het voorspelbare.

Vorig jaar was anders. We waren weg met Vaderdag, op fietsvakantie in Nederland. Geen berichten, geen cadeaus, gewoon samen zijn. Misschien een picknick langs de rivier, of een diner in een gezellig restaurantje, proostend op het leven.

Twee dagen voor Vaderdag vroeg onze jongste zoon: “Ben je echt niet thuis met Vaderdag?” “Nee, beste jongen” antwoord ik. Toen kwam hij met een idee voor een vaderdagcadeau. “Weet je wat we doen, wij komen naar jullie vakantieadres,” stelde hij voor. Samen zijn dat is het cadeau. Want liefde, warmte en tijd samen zijn wat echt telt, niet alleen op Vaderdag, maar elke dag. Zo werd Vaderdag een onvergetelijke dag, zonder cadeaus, zonder inpakpapier, maar met een hart vol liefde.

Hoe sta jij er in? Van vaderdag een speciale dag maken of door het jaar heen de juiste aandacht?