Vooraf bedacht ik al voor welke woning ik me in zou schijven. Ik keek daarbij naar hoe het verkeer was; waar de zon opkwam en onderging en welke etage mijn voorkeur had. Een tijdje daarna hoorde ik van Maasdelta dat ik de woning "had"! Hoewel de bouw nog lang niet klaar was, ging ik regelmatig naar het appartementencomplex om foto's van het gebouw én mijn toekomstige huis te maken. Vaker stond ik dan met tranen in m'n ogen van grote dankbaarheid dat ik er een woning had en ik de plek waar zoveel verdriet lag achter me kon gaan laten.

Inmiddels woon ik er een aantal maanden en ik kan niet anders zeggen dan dat ik er echt op m'n plek zit. De 32,5 jaar dat ik in mijn oude woning heb gewoond lijken ver achter me te liggen en mijn nieuwe woning voelt alsof ik er al jaren woon!

Gek is dat, wat zo'n plek met je kan doen. Van het begin af aan voelt het warm en vertrouwd en af en toe kan ik nog steeds nauwelijks bevatten dat ik er woon.

In mijn oude woning voelde ik me door verschillende omstandigheden vaak erg alleen. Sinds ik in mijn nieuwe huis woon, voel ik dat niet meer. Regelmatig komt er iemand langs of heb ik een praatje met buren; omdat we allemaal tegelijk in het appartementencomplex zijn gestart schept dat een leuke band.

Als het aan mij ligt, woon ik hier dus nog wel een tijdje... ik ga voor minimaal 32,5 jaar!