In de loop der jaren is er in mijn tuin een soort van bos ontstaan. Doordat de bomen en de struiken aardig groot zijn gegroeid. Door de diversiteit aan planten en struiken en er ook nog gras ligt, is het een waar vogelparadijs geworden. Buiten het natuurlijke voedsel als bessen, bloemen, wormen en insecten hangen er ook een paar zaadvoersilo's.

Vlindertjes fladderen om me heen en buiten musjes en koolmeesjes zijn er ook andere "vaste klanten" o.a. wat kauwen, twee duiven, een merel en een prachtige groene halsparkiet die het zaad in de silo's komen eten.

Als ik 's morgens heel vroeg wakker word, hoor ik de merel prachtige zingen. In de loop van de morgen vul ik de silo's met zaad, strooi wat op het terras en daarna komt het hele spul de tuin in. De kauwen gaan tekeer, de halsparkiet krijst, de duiven vechten om het zaad en de musjes tsjilpen dat het een lieve lust is. Ik zit op mijn tuinstoel en gooi wat nootjes naar ze, die sommigen gewoon opvangen en dan komen ze dichterbij. Helemaal tam zullen ze nooit worden.

Maar vorige week was een duif toch zo brutaal om mijn huiskamer in te trippelen. Ik zat in mijn 'werkkamer' achter de computer en hoorde iets in de huiskamer. Het was een duif die in paniek overal tegenaan vloog. In de keuken ging hij op mijn 100 jaar oude porseleinen potten zitten. "Oh, dear‚ wat nu?"
Met veel moeite en grote angst heb ik het beestje voorzichtig met een handdoek als hek, naar buiten weten te loodsen. Hij blij en ik natuurlijk ook! Gelukkig gebeurt zoiets zelden.

In ieder geval geniet ik van mijn tuin wel elke dag!