Die vijfde mei was in 1945 toen nog geen officiële Nationale Herdenkingsdag. Deze dag werd pas in 1946 vastgesteld. En pas in 1990 als zodanig vastgelegd.

Maar nu de vraag: hoe heb ik dat als 12-jarige jongen dat beleefd?

Op die dag, de 5e mei 1945, capituleerde de Duitse legerleiding in Wageningen. Iedereen liep die dag op straat, en overal zag je vlaggen met rood, wit, blauw, oranje. Maar al was het nu vrede, we hadden nog geen bevrijder gezien, geen Engelsman of Canadees, en juist die wilden we van harte welkom heten en toejuichen. Zij waren onze bevrijders.

Zoals altijd in tijden van weinig communicatie, radio's moest je inleveren in de oorlog, waren er wel volop geruchten. '' Ze komen aan op het gemeentehuis, nee, ze komen over de (Zwijndrechtse) verkeersbrug!'' Dus gingen we naar het Raadhuis, geen geallieerde soldaat te zien.Dan naar de brug! Geen soldaat te zien. Terug naar het Raadhuisplein...Niets te zien.

Uiteindelijk kwamen ze toch vanuit Brabant via Dordrecht, over de brug. Het waren stoere mannen. De eersten op Harley-Davidson motorfietsen. Wat mij vooral opviel, die soldaten zaten niet op het zadel, maar op de benzinetank, waar een stuk schuimrubber op lag. We juichten ze toe. En die mannen, de soldaten, gooiden op hun beurt, sigaretten en chocolade naar ons.
Wat waren we blij!

Nog voel ik de emotie die door me heen gaat als ik aan die dag denk. We waren zo ingekapseld door die oorlog dat de bevrijding een openbaring voor mij en vele anderen was, en niet te vergeten dag!

En dan die vlaggen, rood, wit, blauw en oranje, het Wilhelmus werd gezongen. Het mocht weer, na vijf jaar.

We waren Vrij!