Stanley, twee jaar, is heel erg lief, erg eigenwijs en intelligent. Maar ook heel erg sterk.Zo sterk dat hij mij zowat uit mijn voegen getrokken heeft. Ik heb overal pijn. Op straat kan ik hem niet de baas.

Op een dag waait het heel erg, ik kan hem bijna niet meer vasthouden. Dan komt het besef: het is zowel voor mij als voor Stanley te gevaarlijk dat wij samen op straat lopen. Stel je voor dat ik val, dat ik hem laat schieten. We moeten een ander baasje voor hem zoeken.

Er ontstaat een gevecht tussen gevoel en verstand. In mijn impulsiviteit zet ik een berichtje op Facebook. Veel mensen reageren. Ook mensen met slechte ideeën. Je moet er niet aan denken dat hij voor verkeerde dingen naar het buitenland gaat. Daar word ik gelukkig op tijd voor gewaarschuwd.

Uiteindelijk vinden we mensen waar we vertrouwen in hebben. Ze wonen ver weg en vragen: als het klikt met Stanley, mogen we hem dan gelijk meenemen? Eh...ja,...eh...als het klikt!

De mensen zijn heel zenuwachtig. Hun hond is kort geleden overleden. Ze willen graag een nieuw hondje, het liefst een herplaatser. Ook zij komen in contact met allemaal handelaren en zijn bang dat wij dit ook zijn. Wij zijn ook bang. Wij geven Stanley mee aan mensen die we niet kennen...

Maar het klikt, het voelt goed.

Stanley heeft nog nooit in een auto gezeten, hij gaat meteen op de voorbank zitten. Het nieuwe baasje zet de ruitenwissers aan. Het laatste dat we van Stanley zien is zijn kop. Die gaat heen en weer op het ritme van de ruitenwissers.

Wij blijven achter met de donkere wolken boven ons. Hoe gaat het voorjaar er voor ons uitzien?