Mijn vader is dus van 1921. Wat een herinneringen heeft hij en hij is nog goed van geest. Daar vertelt hij heel graag over. Maar liever nog bespreekt hij met ons, zijn kinderen, de actualiteit en de dagelijkse bezigheden, want die zijn er nog volop.

Zo is er de boodschappenlijst die hij zelf maakt voor de dame van de plaatselijke supermarkt. Elke week brengt zij de boodschappen trouw en drinkt een kop koffie met hem. Zo houdt hij ook alle verjaardagen van kinderen, klein- en achterkleinkinderen bij.

"Koop je weer een mooie kaart?" vraagt hij mij ruime tijd van tevoren.

En sinds kort heeft hij een abonnement op Netflix. Nu ontvang ik regelmatig een e-mail met een tip voor een aantrekkelijke film of serie. Ja, je leest het goed, een e-mail! En eerlijk gezegd zijn die mails zo leuk en doorspekt van humor dat ik er een apart stukje aan zou kunnen wijden.

100 jaar! Hoe word je dat? Natuurlijk moet je een dosis geluk hebben, maar onze vader kiest voor het leven. Dat viel niet mee nadat zijn vrouw, onze moeder, overleed na een gelukkig huwelijk van 71 jaar. De eerste maanden waren moeilijk, maar hij besloot om te leven.

"Ik wil nog niet dood, ik wil mijn kleinzoon zien promoveren."

Deze promotie heeft hij laatst online bijgewoond. "Ik wil zelfstandig blijven wonen, ik wil zelf mijn zaken blijven regelen en ik wil ook een mobiele telefoon!" Zelfsturing noemen wij dat. Zelfstandig wonend met de nodige hulp, zo is hij gelukkig.

Dan kan je met recht zeggen: Laat mij maar 100 worden!