Ikzelf kijk altijd met een zekere spanning naar Kerstmis. Zullen de kinderen voorstellen om het met ons (of tegenwoordig met mij) te vieren? En die andere dag, hoe vul ik die in vredesnaam in?

In de loop der jaren ben ik er wel een beetje aan gewend geraakt, of heb me neergelegd bij het feit, dat als je alleen een zoon hebt vaak toch eerder wordt gekozen voor de ouders van het meisje. Dat mijn huidige schoondochter daar van afwijkt is een heel prettige eigenschap maar ik merk dat ik er toch niet zomaar op durf te rekenen en zeker niet te vragen naar hun invulling van de kerstdagen.

Ik was dan ook nu weer blij verrast toen ik een voorstel deed voor het vieren van mijn verjaardag en mijn zoon spontaan zei: Mam is dat niet leuker om met kerst te doen? Dat gaf me een heel warm gevoel. Een dag gevuld haha.

En toen bleek dat een aantal alleenstaande vriendinnen veel zin hebben om met elkaar iets te doen op 2e kerstdag. Het komt dus allemaal weer goed en ik heb me voor niets zorgen gemaakt om alleen te zitten met kerst.

Het bijzondere is dat ik altijd heb geprobeerd te zorgen dat mijn man en ik niet alleen waren met kerst. Laat nu de laatste kerst met hem, toen we de eerste dag samen waren, zo ontzettend waardevol zijn geweest.

We hebben samen uitgebreid ontbeten, krantje gelezen maar vooral heel lang onze favoriete muziek beluisterd. Wat was dat een fijne dag en wat ben ik blij dat we zo onze laatste gezamenlijke kerst hebben doorgebracht.

Mooi om op terug te kijken, al is het af en toe met een traan!