Met 6 meisjes van klein tot wat groter aan de ene kant van de eettafel. En 5 jongens aan de andere kant. Mijn ouders aan de kop. Eerst met elkaar eten, alles afruimen en dan...de spanning liep op. Van de elf geloofden de jongste 5 in Snieklaas. In die tijd duurde het wat langer voordat je twijfels had over die goedheiligman. Het moment was daar.

Mijn vader, een amateur operazanger en mondharmonicaspeler zette in. Met zijn mondharmonica de eerste tonen van een Snieklaasliedje. Meteen vielen we allemaal in met zingen. Wat een heerlijke sfeer. En voor de gelovigen, wat een spanning. Ik geloofde ook steevast. Het zingen duurde lang. We zongen onze kelen schor, mijn vader bleef maar nieuwe liedjes in zetten. Achteraf bekeken heel logisch. Immers, geld voor veel cadeaus was er simpelweg niet. Dus er moest tijd gerekt worden, dan leek het nog wat.

Er werd op de keukendeur gebonsd. Niemand te zien. Afspraakje met de buurman hoorde ik later. Die verdween meteen uit zicht. In de keuken stond een zinken teil met cadeaus. Voor zoveel kinderen lijkt dat veel, tegenwoordig krijgt ieder kind zo'n teil voor zichzelf.

Iedereen één cadeau, wij waren er heel blij mee. Geen dure cadeaus, geen elektrische treinen. Als we dat hadden gewild hadden we zelf een treintje moeten vormen. Met zoveel kinderen was dat geen probleem geweest, zou Toon Hermans zeggen. Na het uitpakken speelde mijn vader nog wat Snieklaas afscheidsliedjes die weer uit volle borst werden meegezongen.

Daarna opruimen, cadeaus mee naar bed en slapen.

Het waren heerlijke avonden. Met weinig middelen zoveel plezier!!