Op die dag in 1940 werd ik vroeg in de ochtend chagrijnig wakker door harde knallen. Ik liep naar ons terras en zag grote vliegtuigen over de weilanden en tuinderijen cirkelen. Zulke grote had ik nog nooit gezien. Er stonden rare kruisen op. Soms vlogen ze vlak boven ons huis, dan weer snel terug. Later begreep ik dat ze vanuit Alblasserdam werden beschoten.

Plotseling zag ik tientallen witte poppetjes met witte parachutes uit de vliegtuigen komen. Overweldigend. Langzaam zweefden ze naar beneden. Mijn zus, kraamverpleegster, wist ook niet dat het vijandelijke soldaten waren en schreeuwde: "We moeten ze helpen!" Een agent fietste erheen en kwam lijkbleek terug. " 't Is oorlog!" riep hij.

De parachutisten liepen rustig onze kant op. Ze trokken een hek uit de grond en legden dat als een bruggetje over de sloot. Netjes liepen ze over de paadjes die tussen de groentebedden lagen. Bij de spoordijk begonnen ze zich in te graven. Wij keken nieuwsgierig toe vanuit onze voorkamer.

Opeens kwam er een zwaarbewapende soldaat verder richting ons huis en belde aan. Mijn vader deed open (normaal zou mijn moeder dat doen). "Wo sind wir?" zei de soldaat. "In Holland", antwoordde mijn vader. De soldaat barstte in huilen uit. Hitler had in Polen beloofd dat hij "nach mutti" zou gaan. Mijn moeder bracht hem een sinaasappel en ik liep mee. De soldaat keek haar stomverbaasd aan en bedankte. Hij had vast al jaren geen sinaasappel gezien. Hij pelde hem met zijn knipmes en at 'm smakelijk op. Zo'n mes wilde ik ook!
Terwijl mijn moeder de 'vijand' te eten gaf, vocht mijn broer er tegen in Brabant. Het gevecht bij de Oude Maas barstte bijna los. Weer liep de soldaat langs ons huis: "Ga weg voor de ramen: het wordt zo schieten".

Gedenkwaardig, die 10 mei 1940, toen het allemaal begon‚