Eerst werd het beslag gemaakt in een emaillen emmer, deze werd met een vochtige theedoek afgedekt en achter het potkacheltje gezet. Vol spanning keken we steeds naar de theedoek of die al bol ging staan want dan was het beslag gerezen en kon er gebakken worden. Mijn vader keurde altijd de eerst gebakken oliebol. Die moest een beetje knappend zijn en de inhoud luchtig maar toch vol met rozijnen, krenten en sukade.

Hij drukte die in een schaaltje met poedersuiker, nam een hap en als hij zei: "Ze zijn weer als vanouds Rika!" Waren we blij!

Ik heb de kunst bij haar afgekeken en de traditie voortgezet. Eerst was ik als moeder aan het oliebollen bakken, daarna als grootmoeder. De kleinkinderen zijn inmiddels volwassen en nemen om beurten het bakken over. De laatste jaren zijn er ook achterkleinkinderen bijgekomen die alles net zo leuk vinden als wij. Toen we klein waren.

Wat ze tegenwoordig nog leuker vinden is het vuurwerk. Dat was er toen ik klein was nog niet. Zowel de meisjes als de jongetjes vinden het heel spannend al die knalletjes, rollende vuurballen en spuitende fonteintjes. De grote gasten houden de kleintjes in de gaten als ze aan het 'knallen' zijn! Stoer lopen die met hun veiligheidsbril op knalerwten te gooien. Natuurlijk komen er ook wat stevigere knallen, de kleinzonen kunnen het toch niet laten!

Mijn huis loopt op die dag aardig vol want de oliebollen van mijn moeders recept zijn gewild! En ja, mijn huis ruikt op Nieuwjaarsdag nog naar oliebollen, nou en! Mijn nageslacht zal later als ze oliebollen ruiken misschien denken:

"Heeeee‚‚.. oma Petty!"

Foto: vuurwerk